Haber Yirmisekiz

Rahmet olsun dedem özellikle kurban bayramlarında çıtçıtlı gömlek diktirirdi bana.

Bir ay kadar önceden şehire gider; önce her zamanki lokantada tavuk suyu çorbamızı içer sonra terziye giderdik ölçü vermeye. Ölçüyü verdiğim gün bayram heyecanım başlardı. Hemen amcaoğlu, halaoğlu, arkadaşlar kim varsa toplar bayramda neler yapacağımızı konuşurduk. Ne büyük heyecan nasıl tarifsiz bir mutluluktu.

Her pazartesi dedemin yolunu gözlerdim, bayramlıklarım geldi mi diye. Bir hafta öncesinden mutlaka köşedeki kilitli ahşap dolaba girerdi çıtçıtlı gömleğim, pantolonum pabuçlarım...

Çocukları arefe suyuna soktunuz mu? Sorusu ile daha yerimde duramazdım. Çünkü sobanın kenarında leğende başlayan işkence nasıl olsa bayramlıkların teslimi ile sona erecekti.

Bayramlık pabucun kokusunu almadan geçen çocukluk mu olur? Yastığının kenarına kat kat koyup gıcır gıcır giysileri sabahı iple çekmenin tadı başka neyde var?

Çocukluk işte. Asla giyinmezdim, sabah olmadan... Bu bir hedonik adaptasyondan kaçış mıydı? Nereden bilebilirdim...
Arefe banyosu, ıslak saçla gitmemek şartı ile dededen bayramlıkların teslim alınması işlemlerinden sonra sıra kına yakınıp uykuya gelirdi. Annem, çoğunlukla babaannem soğumuş çay demi ile özediği kınayı avuç içlerimize güzelce yakardı. 'Deli yatar bu oğlan kumaşın kenarından parça koparda iyice bağlayım, çözüp sağı solu mahvetmesin' der; alnımızdan öpüp çok bayramlarınız olsun diye diye odasına çekilirdi...

Toplanmış yataklarımızı sererdi annem. Bayram namazına gitmek istiyorsanız babanla birlikte ayakta olun, hemen uyuyun der, bitmeyen mesaisine devam ederdi. Sonra uyu uyuyabilirsen. Cennet kuşum biricik kardeşimle yün yataklarımız yan yanaydı. Arefe gecesi hariç hır gür olmadan uyuduğumuz çok nadirdir. Ama o gece bir başka olurduk. Kısık sesle dakikalarca konuşurduk. Hangimizin kınası iyi çıkacak, Hacı'nın bakkaldan mantar tabancası alalım, Durmuş Ali'nin bakkaldan torpil, kız kaçıran çıt pat... derken uykuya dalardık. Her zaman önce o uyurdu. Onsuzluğa alışmam için mi erken uyurdu? Abi bir gün ben yine böyle harketsiz yatacağım sende öyle bakıp kalacaksın mı diyordu?

Onsuzluğa asla alışamam...

Kurbanın kanından alnımıza birer parmak ucu dokunduktan sonra daha bizi kim tutar!

Hızlıca bakkalın önüne iner, onlarca akranımız arasında senaryosu olmayan bir oyunun içinde bulurduk kendimizi. Saatler biraz ilerleyince bir hevessizlik halidir, bir hüzündür kaplardı içimi... Bir aydır beklediğim gün bu muydu? Saatler ne çabuk geçiyor böyle diye huysuzlanmaya başlardım. İstediğim şeye kavuşunca neden böyle oluyordu? Brickman ben doğmadan 15 yıl önce böyle bir şey uydurmasa idi daha mı uzun sürerdi mutluluk halim, bilmiyorum.

Hedonik adaptasyon, mutluyken zamanın su gibi akıp gitmesi mi, yoksa ulaşmak için can attığımız her neyse onu elde ettikten sonra eski hissiyatlarımıza hemen dönüvermemiz mi?

Hedonik adaptasyon yetişkinlikte daha koyu oluyor; görüyor, yaşıyoruz...

Seçimler yaklaşıyor. Hedonik adaptasyon yaşayacak ve yaşatacak olanları önceden gördük. Görmeye devam edecek miyiz, bekleyip göreceğiz.